Gazi Refik Sokak, 22 numara

Martıların sesi

Yaz

Yatağımın başucundaki camdan yüzüme çarpan temiz hava

Martılar çatıda

Ufak ufak dalgalanan perdenin ince hışırtısı

Babamın yan odadan aralıklı olarak yükselen nefes alışları, rahatsız etmeyen sadece güvende hissettiren uyku sesleri

Huzur, babam ve martıların ortak sesinde

Onlar bağırsın tepemde. İster kavga ediyor olsunlar, ister kahkaha atıyor olsunlar isterlerse de dedikodu yapıyor olsunlar, hiç bir ehemmiyeti yok, olsunlar ama... Yeter ki olsunlar, susmasınlar, yeter ki beni uykuya onlar yatırsınlar.

Babam sessiz sessiz ya da derin derin nefes alsın, isterse de horul horul horlasın ama nefes alsın, yeter ki başıma sayısız kez yastık olan o göğsü yükselip alçalsın, yeterdi, o bile yeterdi. Ama bu dünyanın nefesi babama can vermeye yetmedi.

Elimde avucumda kalan bir tek martıların sesi şimdi. Onlar da susarsa çocukluğum ölür gibi geliyor, zihnim kararır, anılarım çalınır, güvenecek kimsem kalmaz, huzurum kim vurduya gider, uykularım kimlerin eline geçer?!

İşte bu yüzden, belki de sadece bu yüzden denizlere çıkmalı benim şehrimin sokakları, martılara varmalı, martılar deniz kokusunu yatağıma taşımalı, usulcacık örtmeli üzerimi o güzel, o canım, o benim bağrışmaları.

Gece

Uykuya dalmadan hemen öncesi

Bir kahkaha çınladı çatıda

Dedikoducu karılar sizi

Bir kanat sesi

Havalandı herhalde

Bir kanat sesi daha, daha da yakından bu seferki

Çatıda değil artık

Gözlerim kapalı

Yüzümde yüzü

Kanatlarında babam

Kokusu deniz

Ve uyku

Kimsenin veremediği babamdan onlara emanet kalan huzurla