Aşka dair

Bir gün bir şiir okuyorsun ve hayrete kapılıyorsun.. Bir başkası olamayacak ölçüde sensin o şiir.. Dize dize sen dizmişsin sanki yaşadığın aşkı kelimelere... 

Senin çektiğin özlem ifade edilmiş, senin çektiğin acılar yansıyor her kelimesinden... Hani şimdi "o"na dair bir cümle kur deseler bu şiirin içindeki cümlelerden başkası olma ihtimali yokmuşçasına... 

Şiir olmaz da yazı olur öykü olur şarkı olur... Ama aşk yaşamış her kişiye bu illaki olur... İşte o zaman anlıyorsun ki sana onca benzersiz anlatılamaz ölçüde eşsiz gelen o aşkın var ya...

Hiç de eşsiz değildir aslında... Fark ediyorsun ki hepi topu üç bilemedin beş formatı var bu aşkın.. Her kişi birini yaşıyor yazıyor anlatıyor... 

Sonra aynı formatı yaşadığın birinin sözcükleriyle yüz yüze gelince tokat yemiş gibi oluyorsun... Beni izleyen biri mi var diye paranoyalar bile yapıyorsun... 

Zamanla anlıyorsun...

Eşsiz falan olmadığını hislerinin...

Aşkın bıraktığı hasar yetmez gibi bir de bu gerçekten inciniyorsun.. 

Bari... diyorsun bari.., benzersiz olsaydı ... Sonra ona da omuz silkiyorsun... Kaldığın yerden yaşamaya devam ediyorsun..

Olur olmaz bir zaman olur olmaz bir yerde yeniden aşık oluyor, yeniden eşsiz sanıyor, yeniden yanılıyorsun...

İnsanoğlu sen bu aşk denen zıkkıma hep yeniliyorsun...