Biz yolun sonuna geldik. o kadar emek verdiğim, hayaller kurduğum, bütün aşkımı yoluna adadığım adamdan vazgeçiyorum artık...

kronik bir sorun halini aldı yaşantımız... , öyle ki; ben sürekli hadise çıkaran, arıza yaratan kadın  o ise açıklama yapan adam kendini savunan adam...! 

ve ben geriye çekilip bulunduğum noktaya baktığımda artık buna dayanamıyorum, o güzel aşkın gözümün önünde kirlenişini görmeye dayanamıyorum... 

Kendimi günlerdir hazırlıyorum, yarın sabah ona gideceğim, konuşacağız ve yarın gece bu saatlerde, damarlarımda bir aşkın bitişi, yüzümde ayrılığın ağır hüznü, göz pınarlarımda  bir güzelliğin böylesi bir çirkinliğe dönüşmesine akan damlacıklar olacak... 

Artık beni görmek bile istemiyor... ben aramazsam aramıyor, gitmezsem çağırmıyor, bana gelmiyor... 

bana dair herhangi bir şey  istediğini sanmıyorum zaten artık...

git de demiyor, öyledir ya zaten işin raconu, dedirtir insanlar...

seni o noktaya getirirler, sonra sen terk etmiş olursun...

Ben yarın sabah beklentisini gerçekleştireceğim...

Bu aşkta epeydir yalnızım ben ve daha fazla tek başıma sahiplenemem böyle bir aşkı...

Aslında her şey tam da yoluna girmişken, birbirimizi birbirimize koşulsuz vermek konusunda önümüzde zerre engel kalmamışken bu noktaya neden geldik?

Bilmiyorum... 

ama biliyorum ki dur, gitme demeyecek...

çünkü o aslında, çok daha önceden terk etti beni...

Alev çığlık yanarken canım...

Zemheri soğuğu, buz gibi içim...

Yalnızca bir adama, bir aşka değil nicedir hayalini kurduğum geleceğime veda ediyorum...

Peki şimdi ben neyin hayalini kuracağım?

Hayalsiz yaşanır mı şu canına yandığımın dünyasında? 

Ne yapacağım ki şimdi ben?

Onsuz nasıl soluk alınır, onu bile bilmiyorum...

doğduğum anda kodlanmış sanki bu aşk yüreğime...

Tanıştığım an aslında yıllardır sevmekte olduğumun o olduğunu anlamıştım sanki

Sanki içgüdüsel gibiydi onu sevişim...

şimdi...

ben nasıl...... 

nasıl...?